Niet oost maar west.

29 juli

In 2018 zijn we 1 week in Almerimar geweest met Alexander en Rosalie. We hebben verschillende attractie's bezocht, het aquarium in Roquetas de Mar, Oasys mini Holywood in Tabernas. Het was een lekker ontspannen weekje.

In maart van dit jaar zijn we een maand naar de boot geweest. Er moet onderhoud gepleegd worden.
Er zit heel wat aangroei onder de boot. En de anode's moeten ook hoog nodig worden vervangen.
Bij de boot aangekomen, ontdekken we dat er een poging tot inbraak is geweest. Ze zijn niet in de boot gekomen maar wel is het luik van de ingang vernield.

We zijn tijdens, dat de boot op de wal staat, een weekje in een appartement geweest. dat is wel zo fijn. Op de wal in de boot is maar niks. Iedereen is aan het slijpen en schuren.

Na een week werken ziet de boot er weer piekobello uit. Nieuwe antifouling, nieuwe anode's. Roelof heeft het roer nog even laten zakken, zodat de onderste glijlager weer gangbaar is. Zat vast omdat de boot zolang stil heeft gelegen op zout water.

Na het klussen is Jeroen ook nog een weekje bij ons op visite geweest. Ook van het mooie weer genieten.

En natuurlijk de prachtige omgeving van Spanje. Een berg wandeling zal nooit vervelen.

Stuart, de roest vrijstaal man, van Almerimar heeft na aanleiding van een tekening van Roelof een schitterend nieuwe handgreep voor het luik gemaakt. Veel beter dan dat houten ding.

Die man heeft gouden handen wat roestvrijstaal betreft. Voor dat we weggaan hebben we ook nog maar een nieuwe buiskap besteld.  Het plastic van de ramen is niet goed meer, het heeft ook heel wat te verduren in de zon. 

Tijdens de rit naar het vliegveld in Malaga regent het behoorlijk.

Wat rijden die Spanjaarden allemaal langzaam met dit weer. We zeiden nog, ja ze zijn dit ook niet gewend natuurlijk. Maar na een week thuis, kregen we een boete van de Spaanse politie. Oké, we hadden dus te hard gereden. Daarom reden die Spanjaarden dus allemaal langzaam. Het leuke van Spanje is, als je de boete binnen een week betaald hoef je maar de helft te betalen. 

Het mooie van dat je thuis bent is dat je de verjaardagen, van de kleinkinderen,  ook weer eens mee kan vieren.

Zaterdag 6 juli hebben we een enkele reis Rotterdam airport naar Almeria genomen. Jeroen heeft ons s'morgens vroeg naar Rotterdam gebracht. Gelukkig hebben de vandalen onze boot nu met rust gelaten. 

Na alle gedane zaken, vertrekken we woensdag 10 juli. En ja hoor, daar komt ze aan met de buiskap. Een half uur voor vertrek. Op volle zee bij Almerimar gaan we niet de gebruikelijke oost richting maar west.

Het weer is perfect we zeilen direct maar een nacht door. Door de straat van Gibraltar. We beginnen met de zeilen stand, melkmeisje.

Maar halverwege neemt de wind in kracht toe 7 bft. De wind is nog steeds achterop maar de golven worden steeds hoger. We zien ook boten er tegen in gaan, dat is geen pretje. Na bijna 33 uren varen komen we aan in Barbate daar blijven we 2 nachten. De diesel tank is nu half leeg dus kan Roelof controleren of er ook slurrie in de tank zit. De tank is na het lange stil staan helemaal schoon. Voordat we weggaan tanken we en varen met mist de haven uit. Als de mist optrekt, heerlijk gezeild naar Chipiona.

Met het achteruit slaan tijdens afmeren in de box knapte er iets. De gas-koppelingshendel wil niet meer, snel de motor uit. Wat is er aan de hand, het plaatje wat de buitenkabel van de koppelingsbediening op zijn plaats houd, is geknapt. Je kan het vergelijken met de handrem van een fiets.

Het is ook van plastic. De winkels zijn dicht, Roelof heeft een veel beter idee, hij maakt zelf wat uit een aluminium profiel.

Je kan er moeilijk bij. maar één maal op zijn plek. Motor starten, ja de boot wil weer voor en achteruit. Maar goed dat hij zo technisch is. 

We hebben ook nog tijd om in Chipiona te slenteren.

Na de laatste havenplek in Spanje, Isla Canela, is 16 juli de dag dat het Spaanse vlagje uit het wand gaat na lange tijd. Het Portugese gastenvlagje word gehesen. 

Bij Ilha da Culatra zijn we op anker geweest. Het is heerlijk zeilweer langs de Algarve

Na Albufeira, waar we dit plaatje hebben gemaakt, zijn we naar Lagos gegaan.

Lagos is de laatste haven plaats voordat je om de kaap heen gaat richting het noorden. Je gaat hier eerst door een voetgangers brug voordat je de haven in gaat. Lagos is een mooi stadje om te bezoeken. 

We gaan nog één stap verder naar de kaap en dan op anker voordat we de kaap gaan ronden. Het gaat steeds harder waaien de laatste uren zijn geen pretje, hoge golven en tegen wind. Met windkracht 6 liggen we op anker er zijn nog vijf gekken die morgen de kaap om willen.

We hebben morgen een tocht van 12 uren voor de boeg. Dat zijn 12 uren zeeziek geweest voor mij. Tegen wind met deining van golven van 3 meter. In Sines aangekomen blijven we eerst 2 nachten om wat bij te komen. Maar jeetje wat een harde wind elke dag weer dit word niks. We leven nu maar met de dag en kijken elke dag op Windy een app met weersvoorspellingen voor zeezeilers.

Het kan in Sines ook behoorlijk mistig zijn met harde wind. Normaal is er mist en geen wind.

Er is hier een festival aan de gang allemaal hippies. Leuk, de vroegere tijden herleven. Zolang het festival bezig is zijn hier allemaal kraampjes en de hippies willen wat sieraden verkopen. Het is een gezellig gebeuren.

We liggen nu al 8 dagen op slot, zoals dat heet als je niet verder kunt vanwege het weer. Een harde noordwesten wind.

Nu het festival inmiddels afgelopen is, is het een plek waar niks te beleven is. Geen leuke winkeltjes alleen een Lidl waar we om de dag heen lopen 4 km in totaal. Nog even een leuke foto als afsluiting lange broeken over het balkon als bloembak. 

Nu maar hopen dat we snel kunnen vertrekken.

Van het warme Spanje naar het koude Nederland

28 febr.

Na een paar maanden afwezigheid, ben ik weer in de lucht. We zijn alweer een aantal weken in Nederland of eigenlijk Friesland. De gevoelstemperatuur is hier door de harde wind -18. De zon schijnt volop, maar we blijven deze dag maar lekker binnen. Dus tijd voor een nieuw blog.
We zijn met kinderen en kleinkinderen heerlijk een weekje op wintersport geweest. De jaarlijkse traditie. Met drie auto's op naar de Franse Alpen.

Daar stond een schitterend chalet waar ruimte genoeg in was, 5 slaapkamers en evenveel doucheruimtes. Het was een echt wauw gevoel. Luca, ons oudste kleinkind ging voor het eerst op skiles. Wat een plezier en wat gaat het snel. Nergens bang voor gewoon doen wat er gezegd wordt. Zo de heuvel af en bochtjes maken om een pion.

Als pake en beppe waren wij ook ingeroosterd om op de kleintjes te passen. Even boodschappen doen en Luca ophalen als de les was afgelopen. Zo hadden de anderen hun handen even vrij en konden heerlijk skieën.

Er was aan sneeuw geen gebrek en de condities waren perfect.

Het chalet had twee inpandige garages, wat zeer luxe was. Het was heerlijk vertoeven in ons nieuwe onderkomen. Een lange tafel waar we gemakkelijk met z'n allen konden eten. Om de beurt eten koken voor 9 mensen, wat toch wel een hele klus was. Na een dag op de latten ging er heel wat op. De twee aller kleinsten hadden hun eigen potje.

Jeroen had geen zin om voor zo'n grote groep te koken. Hij had bedacht om maar uit eten te gaan. Daar had niemand bezwaar tegen, lekker pizza eten.

Wat gaat de tijd toch snel, een week vliegt voorbij. Te snel komt de laatste afdaling, nog één keer met de lift naar boven. Nog maar een keer om even het gevoel vast te houden. En dan word het toch tijd om naar het chalet te gaan voor de après skiborrel.

De volgende dag vroeg opstaan alles in de auto. Het chalet schoonmaken en wegwezen. Er ligt een dik pak sneeuw.

Na een aantal weken worden we met de neus op de feiten gedrukt. We worden ouder, we zijn 40 jaar getrouwd een robijnen huwelijk.

Dat is wel een feestje waard. Met de familie, broers, zussen, kinderen en kleinkinderen even weg. Eerst koffie drinken met gebak.

Daarna de tropische tuinen bewonderen.

Vissen, schildpadden, brutale parkieten, vlinders, alles kom je er tegen. Een relax middagje.

Na nog gezellig met elkaar gegeten te hebben is deze dag ook voorbij gevlogen, op naar het volgende jubileum.

Van Bodegas Bentomiz tot Alcazaba in Almeria.

16 nov.

In Almerimar is het nog volop zomer. We zwemmen nog, de palmbomen zijn altijd groen.

Je hebt eigenlijk geen idee dat het al november is. In de bergen zie je wel dat het herfst is.
De bladeren van de loofbomen verkleuren in prachtig geel. De kastanjes liggen op de grond en overal amandelen aan de bomen.

Dan is het weer tijd om visite op te halen, onze zoon Alexander, Yasmin en de kleine Rosalie. Er waren veel vluchten vertraagd en ook hun vlucht, wat is er aan de hand. Op de grond was het goed weer maar boven de wolken was er onweer. Er was een bliksem inslag in de vleugel wat veel paniek veroorzaakte in hun vliegtuig. Er werd niks omgeroepen dus de mensen wisten ook niet wat er aan de hand was. Ineens allemaal licht en een turbulentie duik naar beneden, ja dat is wel even schrikken. De kleine vond het allemaal wel leuk.

Gelukkig is er verder niks gebeurd en konden we ze alle drie in onze armen sluiten. Op naar de boot in Almerimar. De volgende dag is een bewolkte dag met veel wind. Kunnen ze even acclimatiseren voordat ze de hogere temperaturen meemaken. In de haven ligt een groot Spaans galjoen dat je kunt bezichtigen. Een geschikte dag om dat even te gaan doen. Net iets voor de mannen.

De volgende dag hebben we een verrassing voor ze. Op naar Bodegas Bentomiz, een wijnhuis dat opgezet is door een Hollands koppel. Eerst kregen we een rondleiding in de ruimte waar de wijn opgeslagen en daarna gebotteld wordt. Maar het mooiste was dat je daarna uitleg kreeg over de wijnen die je kon proeven. Jammer voor mij maar een wijntje, nee niet voor mij. Leuk om te horen hoe alles in zijn werk gaat. De kenner zegt,  je moet het leren drinken, misschien komt het nog eens.

En uiteraard gaat er een fles wijn mee naar huis en een speciale schenktuit met een aantal glazen stoppers.

Het is elke morgen zulk mooi weer, dat Rosalie buiten in de kuip heerlijk in badje kan.

Zij is lekker schoon en fris, nu wij nog. Het zeewater is eerst wat fris maar als je er eenmaal door bent, heerlijk en dat in November. Terwijl er op de Sierra Nevada sneeuw ligt, zwemmen wij.

De boot is nog niet winter klaar gemaakt zodat we nog een dagje kunnen zeilen, nou ja varen, het waaide amper. Weet Yasmin ook wat het inhoud om op zee te varen. En Rosalie heeft haar eerste zee vaart doop ook gehad. Hoe was het ook alweer, jong geleerd...........

We zagen heel veel van deze dingen in het water, hele lange soms wel van 2 meter. Toen we het wilden opvissen met de pikhaak ging het door midden. Het was net als een kwal, geleiachtig.

Eerst was het er één en nu zijn het er drie.

Omdat we geen uren in de auto willen zitten met Rosalie gaan we de militaire vesting Alcazaba in Almeria bezoeken. Even een weetje over de stads naam Almeria. Almeria is afgeleid uit het Arabisch en betekend ( Spiegel van de Zee ). Deze vesting Alcazaba bestaat uit drie delen, twee uit de tijd van de Moren en het andere deel stamt uit de Katholieke tijd. 

Je moet wel even klimmen maar je hebt boven een prachtig uitzicht op de stad en haven.

Het Alcazaba werd gebouwd op de ruïnes van een vroeger fort waarschijnlijk daterend uit 840. Het is gebouwd door de Arabieren. Dit fort en zijn omgeving is een van de meest gewenste locaties van Internationale filmmakers. Onder anderen, Game of Thrones, Indiana Jones, Mega Mindy en nog veel meer.

Je kan hier schitterend wandelen in de prachtig aangelegde tuinen met fruitbomen en fonteinen.

Er is veel te zien. Maar ook op tijd even aandacht voor de inwendige mens, picknicken bij de put en Rosalie even een flesje. Wat niet voldoende was nog een paar slokjes water voor de dorst.

Het was allemaal behoorlijk hoog. Op die onderste foto zie je ook nog een hoofdje.

Het was even een gesjouw met de kinderwagen de trappens op, maar het was de moeite waard. We hebben er een behoorlijke tijd doorgebracht. En ze vragen niet eens intree. Terwijl er wel allemaal restauraties worden uitgevoerd. En de tuinen worden ook goed onderhouden.

Dit bezoek stond al lang op ons lijstje en zo dicht bij Almerimar. 

En wat is een bezoek aan ons zonder de bergen in te gaan. Kunnen we deze keer niet de gebruikelijke paadjes nemen maar wel een wat breeder pad. Het was niet zo'n goede keuze, in de bergen was het bewolkt, winderig en koud. Dus wat doen we hier, snel maar weer naar beneden de bergen uit.

Zodra we uit de bergen waren was de lucht weer blauw en scheen de zon. Yasmin wil nog even in Roquetas del Mar pootje baaien. 

De laatste dag alweer. Nadat de koffers zijn gepakt nog even naar het strand. Nog even de warmte van de zon voelen. Nog even in korte broek. Nog even op blote voeten de zee in. Nog even......ja een week is veel te kort. Maar we hebben weer met z'n allen genoten.

En wij vooral van dit kleine lachebekje. Alleen maar kraaien en lachen en hoorde je haar niet dan sliep ze.